(चाल : कसा निभवशी काळ..)

तव अंतरि वाटते - बहू मज, मित्र अता झाले ।

जाण सख्या ! हे धन-लोभी, साधती स्वार्थ अपुले ।।धृ० ।।

स्त्री-पुत्रादिक, विहिण - जावई, लावुनिया प्रेम ।

अवतरले तव घरी स्मराया - कधि  भेटेल दाम ? ।।१॥

तवघरचे बघ मात-पितादिक, जमले स्वहिताला ।

अंति न कोणी येइ गड्या रे ! मूर्ख कसा बनला ? ।।२।।

शेवटि रडशिल साह्य कराया, मज कोणी नाही ।

नच कोणी हे पाहि गड्या रे ! तू   कवणे   ठायी ? ॥३॥

स्वार्थिच हे जग, अंतरि या ढग, साफ नसे आत ।

सांगतसे तुज तुकड्या तो  गुज, भज  श्रीगुरुनाथ ॥४॥