जीव हा आमुचा ग्वाही ।

मग व्यर्थ कशाची चिता, वाहता आपुल्या माथा ? ||१।।

आलिया प्रसंगे व्हावे, सावधान कार्यासाठी ।

भिउ नये कुणा तिळमात्र, इच्छितो हेचि जगजेठी ।

नीति-न्याय-बुद्धी अपुली, लावावी कार्यापाठी ।

(अंतरा) अन्याय न पहावा डोळा ।

गमवूच  नये   ती    वेळा ।

फिरु नये भिऊनी काळा ।

हेचि ज्ञान देते गीता, अणि धर्मही सांगे चित्ता ॥२।। 

जव अधर्म झाला लोकी, कोणी न कुणाला मानी ।

साधु संत छळले गेले, अन्याय नसोनी कोणी ।

कंसाच्या सत्तेखाली, पापांच्या झाल्या गोणी ।

(अंतरा)  ना धर्म राहिला लोकी ।

साधूजन पडले  धाकी ।

राक्षसी वृत्तिच्या हाकी ।

गडबडली सारी जनता, नच उरला वाटे त्राता ।।३॥

ऐकताच प्रभुने वार्ता, दुःख हे न बघवे त्यासी ।

भक्तांचा छळ पहावेना, ब्रीदाची लाज तयासी ।

ना चैन पडे क्षण एक, गडबडले वैकुंठासी ।

(अंतरा)  गरुडास सोडुनी आले ।

वैकुंठ    दुरावुनि     ठेले ।

देह  - भाव विसरुनि गेले ।

देवकिच्या उदरा येता, जाहला जगाचा त्राता ।।४॥

लीलेने गोपाळासी पुरविले प्रेम देवाने ।

प्रेमाची करुनी मोहनी, पाडिली गोपिंना त्याने ।

होते जे कई अवतारी, फेडाया आला उसणे ।

(अंतरा) मर्दुनी असुर प्राण्यांना ।

भुलविला गर्वमय   बाणा ।

शिर उचलूच ना दे कोणा ।

दाखवी मालकी त्राता, अमुची या जगती सत्ता ॥५॥

मानवी बुद्धिला धरुनी, खेळला समाजी खेळा ।

शिकविले राजकारण ते, जिव-भावे त्या पांचाळा ।

रणक्षेत्र पुन्हा गाजवले, उठवोनी अग्नि - ज्वाला ।