(चालः मनि धीर धरी शोक. )

अरे ! बोलाना, अन्याय कशास्तव झाला ?

ऐकण्यास सेवक आला ॥धृ०॥

ऐकवा अम्हा सत्य कहाणी कानी, ऐकिनात कोणी म्हणुनी ।

भिउ नका असे गुंड-बंड लोकांना, यातना सत्य वदतांनी ।

(अंतरा) बहु दिवस सहन हे केले ।

धन कुलाभिमानही गेले ।

दबुनीच किती जन मेले ।

सात्विकतेचा वालि न कोणी उरला,

हा अनुभव सगळ्या आला ।।१।।

दबुनिही मरा, ओरड का न करावी ? जग - जनार्दना सांगावी ।

या गावकय्रांमिळूनि सभा भरवावी, गरिबांची हाक ऐकावी ।

हे सांगतसे देश-संस्कृती बरवी, पुन:पुन्हा अनुभवा घ्यावी ।

(अंतरा) विसरून अम्ही हे गेलो ।

मानवी वृत्तिला मुकलो ।

गुंडास जाउनी विकलो ।

जे दुसय्राला तेच उद्या आम्हाला

या विसरु नका हो बोला ।।२।।

चुकतात कधी नोकरही सरकारी, जे लुचपतखोर, भिकारी ।

हे अन्यायी गुंड धरोनी हाती, गावात मजा करताती ।

परि गावाचे न चुको सज्जन कोणी, ना करो कधी बैमानी ।

(अंतरा) सत्यास सहारा द्यावा ।

ना आप्त दुजा ओळखावा ।

ईश्वरी   न्याय     समजावा ।

ही वडिलांची चाल गावि चलण्याला,

स्वातंत्र्य असे  जनतेला ।।३॥

प्रिय सेवक हो ! पुकार घ्या गरिबांची, लावण्या व्यवस्था त्यांची ।

घ्या मदतीला जोडहि सरकाराची हृदयवान कर्तारांची ।