कैसि जाईन मी रे घरी ? आवरी आपुली बांसरी ।।धृ.।। 

तान्हे बालक आहे घरा, पति बोले अति बावरा ।

प्रेम सोडेचिना हे   हरी !   आवरी    आपुली   बांसरी ।।१।।

सुध देहाची नाही जरा, जीव झाला पिसा-घाबरा ।

काय म्हणतील मज सासरी ? आवरी आपुली बांसरी ।।२॥

कामधंदा घरी राहिला, वेळ मार्गीच झाला मला ।

दास तुकड्या म्हणे, श्रीहरी ! आवरी आपुली   बांसरी ।।३॥