(चाल: दिन चार घडीका जीना...) 

व्यवहार न कळतो ज्याला, परमार्थ कशाचा त्याला ।।धृ0।।

नच माणुसकीचा गंध, आळशी सदा विषयांध ।

नेहमी व्यसनाचा छंद, झगडतो सदा  मतिमंद ।।

बोधुनी समज नच आला, परमार्थ कशाचा त्याला ! ।।१।।

स्वच्छता न अंगावरती, कपड्यांवरि उडते माती ।

आंगणी दगड संगाती, नच घरी   सारवी   भिंती ।।

अति वेळ निजुन उठण्याला परमार्थ कशाचा त्याला ।।२।।

दारात न वेली कसली, फळ-फुले कुठोनी आली ?

रांगोळी कोण मग घाली, ना सडा पडे कधिकाळी ।।

ना प्रेमळ बोली कुणाला, परमार्थ कशाचा  त्याला ।।३।।

घरि फोटो प्रभुचा नाही, नच ध्येयवाक्य कोठेही ।

उत्साह कशाचा राही, आळसात जीवन जाई ।।

हरघडी दारुचा प्याला, परमार्थ कशाचा त्याला ।।४।।

उद्योग कोण करणार, म्हणूनीच उपासमार ।

आयते कोण देणार, चोरोनि  गडी  खाणार ।

नच जवळ राहसा झाला, परमार्थ कशाचा त्याला ।।५ ।।

संताचि संगती करणे, वाटते    तयाला   मरणे ।

पर-नारी पर-धन हरणे, यातची समजतो जीणे ।।

तुकड्या म्हणे या मनुजाला, परमार्थ कशाचा त्याला ।।६।।

प्रवास मनमाड रेल्वे, दि. १९-१0 - १९५९