(चाल: दुख बोनेपर, सुख कहांसे...)

चल-चल अपुल्या गावाला, राहू नको रे शहराला,

अन्न नाही तर मरशी उपाशी ।।धृ0।।

सोन्यासारखी जमीन सगळी, परंतु राबेना कोणी ।

उठला सुटला नोकर होतो, पेशासाठी लोभानी ।

कोण करी मग काम शेतीचे ?, बोल जरा बंधु मजसी ।।१।।

लाखोनी जन्माला येती, जन्मुनिया   होईल   माती ।

अक्कल नाही संसाराची, मग होइल सगळी हाशी ।

म्हणून सांगतो ऐक गड्या तू,मानु नको शहरात खुशी ।।२।।

काम करावे सगळ्यांनी अन्‌ उपभोगावे सगळ्यांनी ।

तुकड्यादास म्हणे ही नीती, विसरु नका रे कोणी ।

धन - धान्याने, उद्योगाने, गावी वाढवू सुख - राशी ! ।।३।।