(चाल: सावळ्या रे निर्मला रे का असा...)

वासने तुज भोवती, किती, जन्म घालावे अम्ही ।

भोग हे संपेल का, भोगूनि  होतिल   का   कमी ।।धृ0।।

इंद्रियाचे    लाड    पुरवावे, तरुणपणी   बोलती ।

नाचती ते स्वैर म्हणुनी कोणि ना त्या अडविती ।

गलित इंद्रिय जाहले, परि तू न अजुनीही  नमी ।।१।।

केस पिकले, दात पडले, पाय तनघडती अता ।

थरथरे  सारी   त्वचा, थांबेचिना   ती   थांबता ।

नेत्र गेले, कान बुजले, बुध्दिची   सुटली   हमी ।।२।।

लागली काठी करी, कफ पित्त  उसळे   बाहेरी ।

स्वैर सुटले मुत्र मल ते, राहती    जे   लाजरी ।

तरि न तुजशी लाज ये,तू पुन्हा पुन्हा विषयी रमी ।।३।।

नाश केले जन्म सारे, पुत्र   पौत्रा    पाहता ।

लाडवीता हसविता आणि पाळण्यासी झुलविता ।

आज तरि कर मुक्त मज, हे चित्त   रंगू   दे   गुणी ।।४।।

दास तुकड्या सांगतो, वेराग्य टिकु   दे   वृत्तिचे ।

नष्ट आसक्ती करी, परि ध्यान लागो भक्तिचे ।

मरणि तरि लय साधु दे, त्या सद्गुरु पद चिंतनी ।।५।।