हाय हाय सर्व लोकाला, गरिब-अमिराला

शेतकरी - मजूर  ओरडतो ।

सरकार अधिक कर्ज घेतो ।

सांगा मग पैसा कुठ जातो? रे, जी0।।धृ0।।

काय झालं देशाचं कमी? उदास मायभूमि,

हर्ष - आनंद  नाहि    कोणा ।

चिंतातुर जो तो दिसे नयन ! ।

शहाणा असून खाया मिळेना रे, जी0।।१।।

एक गाव नाहि असं सुनं, पुढाऱ्यावीण,

असे असुनिया झगडे दिसती ।

गावोगावी पक्ष किती  असती ।

मधातील लोक फजीत होती रे, जी0।।२।।

काय आला उलटा जमाना, कोणि सांगाना-

काय केलं पाहिजे यशासाठी?

गावासाठी नि देशासाठी?

माणूसकी उरली नाही पोटी रे, जी0।।३।।

नाहि बंधूभाव राहिला, थाटला भला,

स्वार्थ हा ज्या त्या मार्गानं !

लुटाया बघति  सर्व  जाणं ।

ठगावर ठग  आले   मिळून  रे, जी0।।४।।

बहू बोलणार पंडित, मुका फजीत,

कोणि नाहि  साथ   सत्यतेला ।

गावोगावि हाल असा दिसला ।

अनुभव सर्व जना   आला  रे, जी0।।५।।

झालि दृष्टि वेडीवाकडी, बिघडली घडी,

तरूण हे शान करूनि फिरती ।

घरी   राहिली    पडित   शेती ।

स्त्रिया गोशात जीव देती  रे, जी0।।६।।

मुला शाळेमध्ये घातले, कॉलेजात गेले,

खर्च ना   पुरे   हौस  मोठी ।

विकले मग शेत मुलासाठी ।

पैसा नाही उरला पोटिपाठी रे,जी0।।७।।

नाही न्यायनीति राहिली, चरित्रे गेली,

भरवसा ठेवा कुणावरती?

आपणसहित एका पंक्ती ।

विरळे कुणि देवभक्त असती रे, जी0।।८।।

देशात जन्म घेऊनी, पुज्य गांधीनी,

फेडले ऋण लोकांवरचे ।

दिले हे दान स्वातंत्र्याचे ।

घेतले प्राण  आम्ही  त्याचे  रे, जी0।।९।।

असं झालं आमुच्या देशात, सत्य ही मात,

बोललो सावधान व्हाया ।

पुढे   तारणार   प्रभूराया ।

सर्व ही त्याची कला-माया रे, जी0।।१0।।

सर्व हे ठीक व्हावया, सांगतो उपाया,

लक्ष देऊनि ऐका   कानी ।

प्रार्थना सोडु नका कोणी ।

परस्पर प्रेम वाढे म्हणुनि रे, जी0।।११।।

असा आहे आमुचा अनुभव, बुद्धिला जीव-

पुढे मग कार्य सुधरण्याला ।

लागेना वेळ काहि  त्याला ।

ऐका तुकड्याच्या सत्य बोला रे, जी0।।१२।।

                                     - नागपूर, दि.१६-१२-१९४९