(चालः आशक मस्त फकीर हुआ...)

लगभाग निघे महालातुनिया, सुकुमार झणीं रघुनाथ वनी ।।धृ०।।

अति कोमल अंग मनोहर ते,जणु वृक्षि गुलाब - फुले फुलते ।

जन घाबरले बघताहि तिघे, रडु कोसळले सकलांसि मनी ॥१।।

अति नम्रपणे रघुनाथ वदे,वनराज अम्हा बहुधा सुख दे ।

घरि येउ अम्ही तुमच्या वरदे, विधिचे लिहिले चुकते न कुणी ॥२॥

सवे लक्षमणादि सीता मिळुनी, पदि लागति आई पित्यास झणी ।

आज्ञा द्या तात अम्हास वनी,नच दुःख कधी ठेवाचि मनी ।।३॥

करणेचि अम्हा बहु कार्य तिथे,समजावित मातृ-मना अपुल्या ।

उचले करि चाप नरेश रघू, बघतो एकदा सकला नयनी ॥४॥

करि श्रेष्ठ मुनीस प्रणाम शिरे, हळु पाऊल टाकति तीन हिरे ।

तुकड्या म्हणे सर्व दुखी जनता, पाहती रघुराज-पदा लवुनी ।।५॥