(चालः अवचित आली वेळा बाई...)

कोणि नसे रे वाली, सखया ! हो जागृत, उघडी डोळा ।

का निजला भय घेउनि माथा ? भज,भज,त्या निज घननीळा ॥धृ०॥

धन-दौलत पाहुनी, पाहुणे, जमले स्वार्थचि साधाया ।

अंती कोण कुणाचा वाली ? तूच तुझा मग भोगाया ।।१ ॥

बहिण-जावई, विहीण-व्याही, करतिल घाई काढाया ।

पुत्रादिक हे पाणि न पाजिती, म्हणतिल धन-धन रे सखया ! ॥२॥

पैसा-पैसा करुनी करशिल, चोरांची सगळी दाटी ।

नेइल यम तो बांधुनिया तुज, घर राहिल एका वाटी ॥३॥

सोड कामनापाश भवाचा, का भुलला ? पारधि गाठी ।

हरिण जसे तळमळे शेवटी, गति होईल.  तैसी   मोठी ॥४॥

तुकड्यादास म्हणे मज नलगे, हाव तूचि ही घे सारी ।

काय कुणाचे नेशिल बापा ! भय अंती  होइल   भारी ॥५॥