(चाल: कसा निभवशी काळ..)

कोठवरी ! रे फिरशि अता हे, रडगाणे धरूनी ?

नच संपे ही अंतर - इच्छा, यम आला   बनुनी ।।धृo।।

करिता माझे माझे सर्वहि, जाईल   रे !   वाया ।

श्रीगुरु-चरणा धरशिल केव्हा,योनी चुकवाया ? ll१॥

मारुनिया गर्भात उडी, बहू पडला जग-भवरी ।

सोडुनिया निज नाम हरीचे, बनला   कुविचारी ।।२॥

क्षणिक सुखाला मानुनि सत्यचि, वय सारे हरले ।

म्हातारपणी आठविताना,   खांसित   मन  गेले ।।३॥

तुकड्यादास सांगतसे गुज, धरी अता   सोय ।

गुरु-चरणाविण तुला गड्या ! नच मिळतचि सदुपाय ।।४॥