(चाल: कसा निभवशी काळ..)

करी काहि साधना गड्या रे ! सत्य - सुखासाठी ।

वय हे सुंदर जाइल झटपट, काळ   असे  पाठी ।।धृo।।

भोगुनिया रे ! विषय -सुखाला, का करिशी उशिर ।

समज धरी, निज-अंतर शोधुन, भज तो  रघुवीर ।।१।।

क्षणिक धरुनिया भव हे मागे सोडियले   अमर ।

व्यर्थचि जाइल सर्वचि हे बघ, उडता जिव-भ्रमर ।।२ ।।

गणगोतादिक पाहनि सगळे, मानिसि सुख त्यात ।

करिता पैसा  पैसा   होइल,   की   त्यातचि   अंत ।।३॥

तुकड्यादास सांगतसे गुज, निज-हित घे करुनी ।

संत - समागम तो दुर्लभ रे !  राहि   चरण   धरुनी ॥४॥