(चाल: कसा निभवशी काळ..)

तव स्वरुपाचा ध्यास लागता, मग कैची व्याधी ?

भवबंधन हे जाय तुटोनी, काळ न कधि बाधी ॥धृ०l।

मन-बुद्धीचा होउनि साक्षी, पाहता निज संधी ।

जागृति-स्वप्न-सुषुप्तीमाजी, निजरुप ते   नांदी ॥१॥

तोडुनिया ती भिन्न उपाधी, पाहता निज-ज्योति ।

निश्चल निर्मल स्वरुपचि प्रगटे, बंधनेहि जळती ॥२॥

अखंड सत्चित्सुख-आनंदी, राही मन-वाणी ।

नित्यमुक्त  मी   झालो   ऐसे, जाणतसे   ज्ञानी ॥३॥

तुकड्यादास सांगतसे गुज, सत्संगति साधी ।

ऐशा स्थितिला विरळा जाणे, धर गुरुपद आधी।।४॥