(चालः कसा निभवशी काळ..)

काय वर्णु थोरवी गुरुची, मज आनंदविले !

स्वप्न-सुखाला विनाश जाणुनि, अपरोक्षी डोले ।।धृ०।।

शोध गड्या ! तूं नित्य अता तरि, होई सावध ।

सोहं   मंत्रा   घे   पटवोनी,   हाचि   तुला    बोध ॥१॥

मायावी हे त्रिगूण जाणी, नसे सत्यरुप ।

चिन्मय ज्योती पाहि गड्या रे ! दिसे आपि आप ।।२।।

करुनी मन हे स्थीर, द्वेत-भावना सोडुनीया ।

शून्य रुपी त्या लाव समाधी, धरुनी   गुरु - पाया ॥३॥

चौथा देह शोधुनी पाही, कैसे ते नवल ।

अधो- ऊर्ध्व अणि शून्य-महाशून्यात ज्स बाल ।।४।l

जो जाणे तो देहिच मरतो, आत्म-सुखी लोळे ।

स्वप्न सुखाला विनाश जाणुनि, अपरोक्षी डोले ।।५।।

नसे पाच मुद्रेचा थाकचि, उलटुनि आकाशी ।

सांगे तुकड्यादास-गुरु बा ! ओळखि अपुल्यासी ।।६॥