(चालः उठा गड्या ! अरुणोदय..)

सदगुरुचे द्वय पाय सोडुनी, व्यर्थचि देही का भ्रमसी ?॥धृ ०॥

उगाच प्राणायाम करुनिया, का मरतो बा ! उपवासी ?

सकल जगाचा  पालनकर्ता   असोनिया  रे !  तुजपाशी ।।१॥

करिशिल अट्ठावीस पाठ जरि, योगाभ्यासहि पूर्ण करी ।

नच जाशिल गुरु-चरणी धावत, तर चौर्यांशी पाणि भरी ।।२।।

गुरुविण तरला कोण असे तो ? दावी मनुजा ! मजपाशी ।

करुनि खटपट अंग बोडुनी, व्यर्थ बनसि का संन्याशी ? ॥३॥

अपुली कीर्ती व्हावी म्हणूनी बनसी क्षणिकचि विन्यासी ।

द्वैत सुटेना गर्व धरोनी    संता   शरण   न   जव   जासी ।।४॥

अमृत नव्हे रे ! सत्य जाण बा ! जाई गुरुचे चरणासी ।

तुकड्या बोले सर्व तीर्थ ते, पंढरि अधिक   गया,  काशी l।५॥