(चालः कसा निभवसी काळ..)

वर्णू या गुण थोडे मम हो, झोपडिचे आता ।

रात्रंदिन निज-आवाज ऐकू, चक्रीचा  त्राता ! ।।धृ०।।

खडखड धडधड अनाहती तो, नादचि घुमघुमतो ।

मज वाटे की मृदंग वीणा,   टाळ    सुरु   होतो ।।१।।

क्षणिक सुखाचे ब्याँड नगारे, उठोनिया जाती ।

अगणित हो आवाज ऐकण्या, नच धजते छाती ॥२॥

दुमदुमिले मम सदन अता हे, मंजुळ नादाने ।

कोणि नसे या पुढे सुरादिक,    कौशल्ये   जाणे ॥३॥

तुकड्यादास सांगतसे, निज-हित रे ! मम सदनी ।

देउनियाही कनक कुणाला, सुख मिळे न  जनी ।।४॥