(चालः शिवराया जाई तो रणा..)

चल ऊठ सेवका  ! ऊठ उभा हो धीट झाली पहाट

                      निशा ही गेली ।

तुज कार्य कराया उषा दिशेवर आली ॥धृ०॥

ही पहा दिशांना दाही विकसली फुले उत्साही ।

पशुपक्षि जीव जनताही लागली कार्य करण्याही ।

त्या जरा न चिंता काही अति हर्ष-हर्ष सुखदायी ।

तू कसा झोपला असा ? जाहला पिसा उदासी आली ।

                 म्हणुनीच मातृभूमिची अवनती झाली ॥१॥

या सकल जिवाहुनि शहाणा मानवा तुझारे बाणा ।

जाणशी ज्ञान- अज्ञाना अपकीर्ति कीर्ति सकळांना ।

करिताचि प्रयत्ने नाना तू जाणशि त्या भगवाना ।

निर्मुनी प्रभुने तुला सोडला खुला आयु नच घाली ।

          गमविता संधि ही गड्या ! पुन्हा नच खाली ॥२॥

चमक रे चमक भूवरती घे करुन जिवाची कीर्ति ।

शरण प्रभुरायासी हा देह अर्पनी त्यासी ।

साधण्या जिवाची सेवा घे वर ची मागुणी देवा ।

सद्गुणा धरुनिया मना करी प्रार्थना स्मरुनी वनमाली ।

                  मग पहा भारती सदा दिवाळी आली ॥३॥

आवरी मोह विषयांचा करि त्याग लोभ- ममतेचा ।

धरि संग सदा सुजनांचा व्हावया उदय वैभवाचा ।

हा बोल ऐक प्रेमाचा क्षण पळहि असे कामाचा I

चल सोड बिछाना सोड वृत्तीला मोड राष्ट्र सांभाळी I

                   हो प्रयत्नवादी भाग्यवान सुखशाली ॥४॥

हा निसर्ग तुझिया घरचा तू प्रेमपुजारी याचा I

देव हा भक्ति भावाचा हा अनुभव अनुभवियाचा I

मग प्रसंग तुजला कैचा येईल सांग दुःखाचा I

धीर रंग होई निःसंग फेडि हा पांग देश - कंगाली I

               तुकडयाची ऐक रे हाक वेळ बहु झाली ॥५॥