चल ऊठ भारता ! आता, ही वेळ नसे निजण्याची ।।धृू० ।।

बुद्धिच्या तळावर ज्योती, झळकू दे कर्तव्याची।

ही झुगार बंधन सारी, जी देव देव म्हणण्याची ।

(अंतरा) आठवी ऋषींच्या बोला

कुछ मिळे न बलहीनाला ।

का सचिंत ऐसा झाला ?

करि याद कृष्ण-गीतेची, पर्वा न ठेव मरण्याची ।।१।।

करि स्वतंत्र देहा अपुल्या, करि स्वतंत्र गावा अपुल्या

करि स्वतंत्र राष्ट्रा अपुल्या, करि स्वतंत्र देशा अपुल्या।

(अंतरा) हा धर्म मानशिल जेव्हा।

नर-जन्म सफल हा तेव्हा

तो पुरुष धन्य मानावा!

करि कृतार्थता मातेची, पर्वा न ठेव मरण्याची ।। २ ।।

कुणि वदले तुजला ऐसे? जग-धर्म फिरे ना केव्हा।

रंगतो कोण न तुज ऐसे? क्रषि होति न जेव्हा तेव्हा।

(अंतरा)  देश - काल - समयावरती ।

परिवर्तन धर्मा  देती ।

विराज अते त्याल, पी ह ठेव मरण्याची ।।३ ||

सांगतो देव का ऐसा, मंदिरीच सहावे तुम्ही?।

(अंतरा) होऊ द्या नाश देशाचा कुप कामी

होउ द्या नाश देहाचा।

हा शब्द नसे देवाचा।

घे याद पुन्हा पार्थाची, पर्वा न ठेव मरण्याची ।।४। ।

सत्याकरिता झगडावे, हा नियम अनल हक्का चा।

प्राण हे समर्पुनि द्यावे, हा भाव खऱ्या वीरांचा ।

(अंतरा) बुध्दिच्या चऱ्हाडी चढशी ।

व्हायाञ्भ्यूदय धड़पडशी ।

वन-सिहासम गडगडशी ।

तरि वाट मिळे कीर्तीची, पर्वा न ठेव मरण्याची ।।५॥।

घरगूती कामे आता, सोड रे भारता! सगळी।

कुरकूर वर्ण-जातीची, करजो फुरसदिच्या वेळी ।

(अतरा) कर संघ-शक्ति निर्माण ।

रहा सज्ज धरुनी बाण ।

वाचवी जिवांचे प्राण ।

घे साक्ष दास तुकड्याची, पर्वा न ठेव मरण्याची ।।६॥।।