(चालः पतीत पावन नाम...)

रक्षि रक्षि सदगुरुमाय ! मज कोणि दुजा नाही ।

जाइल वाया तुजविण काया, फसलो भवडोही ।।धृ०॥

त्रैतापाचा अग्नि लागला, पडलो त्यामाजी।

काम- क्रोध -मद- मत्सर वैरी, खाती मज आजी ।।१॥

स्पर्श- रुप- गंधादिक जमले, शरिरी भय भारी ।

त्या माजी मन  चंचल   झाले, बुडवी    भवधारी ।।२॥

आयुष्याची दोरि, यमाजी-उंदिर तोड करी ।

झुरणी पडले  वय   हे   सारे, ये   सखये !  तारी ।।३॥

ऐशा या पाशातुनि सुटका, कशि होइल माते ! ।

तुकड्यादासा    मुक्त   करी,   ने   पदपंकजपंथे ॥४।।