(चालः सतत विमल भज नामा...)

जिवलग गुरुविण कोणि न मनुजा !

जग हे स्वार्थ - सुखाचे सगळे, शेवटि साथि न येई मनुजा ! ।।धृ०।।

धनद्रव्यावर नाती टपती, द्रव्य जाय मग झूकूनि न बघती ।

सकळ जगाची ऐसी रीती, हीन-दीना कुणि जाणि न मनुजा ! ।।१।।

देह साजरा तोवरि कांता, रोगि होय मग घेई माथा।

सांग सांग मग कोण अनाथा ? पाजिल तिळभर पाणि न मनुजा ! ।।२।।

दीनाचा एक सद्गुरु दाता, दावुनि बोध देतसे संथा ।

तुकड्यादास म्हणे भ्रम आता, सोडी गुरुविण मानि न मनुजा ! ।।३।।