चाल: चंद्रकांत राजाची कन्या...)

कसा निभवशी काळ कळेना, मज सद्गुरु माते !

मृत्यु बरा परि चिंता नलगे, ने  अपुल्या पंथे ।|धृ० ।।

कामादीक हे शत्रू गांजिती, वरचेवर भारी ।

किति सोसू आपदा आई गे ! बनलो अविचारी ।।१॥।

नष्ट प्राप्तिला कष्ट करीता, तनु गेली सारी ।

सुखदुःखाची वाट पाहता, भय झाले भारी।।1२॥।

जिकडे तिकडे प्रपंच लहरी, उठती घनघोरी ।

आयुष्याची कमती झाली, ना पुरती दोरी।।३॥।

तुकड्यादासा आस लावुनी, का फसवी केली ?

ब्रीद तुझे गे ! थोर म्हणउनी, वरचेवर झेली ।।४॥।