(चाल: उठा गड्या ! अरुणोदय...)

अवचित आली वेळा बाई ! सद्गुरु दिसले डोळा वो ।

काय वाणू मी रुप तयांचे ? चहु वर्णाचा गोळा बो ।।धृ०।।

सहजासनी बैसली उगी मी, एकांती निजध्यानी वो ।

झिलमिल झिलमिल रुप दाविले,जैसे मृगजळ पाणी वो ।।१॥।

रक्तवर्ण नेसुनी सोवळे, शुभ्रवर्ण अंगरखा वो ।

अंगरख्यावर चमके जैसा, श्यामवर्ण तो बुरखा वो ।।२॥।

बुरख्याच्यावर ऊर्ध्वगतीचा, सुंदरसा एक जरखा वो ।

मध्ये सदगुरुचे तेज फाकले, कोटी रवि-शशिसरिखा वो ।।३॥।

 नेत्राची बाहुली फाकली, नेत्रपणा मग गेला वो।

जिकडे तिकडे सदगुरु साक्षी, दृष्टी-गोंधळ मेला वो ।।४॥।

तुकड्यादासा दासपणाचा, ठाव नुरेसा झाला वो।

_ श्रीगुरुच्य स्वकृपे मिळाला, निज-चरणाचा प्याला बो ।।५ ।।