(चालः आशक मस्त फकीर हुआ...)

रमले मन पंढरिराज पदी, न सुटेचि अता हा मोह जिवा ॥धृ०॥

किती निर्मल कोमल पाउल ते, पाहताचि तनूचि सुध भुलते ।

डुलते जणु रूप विटे खुलते, फुलते, फलते उरि रंग नवा ॥१॥

कटि साजे पितांबर सुंदरसा, जरदार जसा कनकासरिसा ।

शोभे जणु कोस्तुभ चंद्र जसा, फुलला उरि मंजरि-हार नवा ।।२।l

मकराकृति कुंडल हालतसे, शिरि रत्नमुकुट वरि मोर-पिसे ।

बघताचि विटेवर ध्यान असे, मन सोडुनि दे बहिरंग हवा ॥३॥

जणु सगुणरूपे परब्रह्मचि हे, पहायास सदा जिव ये अणि ये ।

तुकड्या म्हणे वाटे सोडू नये, तमनाशक हा किति गोड दिवा ।।४।।