मारतो   कसाया - सम्   तो ।

कसला  रे     शेतकरी     झाला ! ढोसतो आरू बैलाला ।।१।।

मुक्या जिवांचा वाली, म्हणतात तुला सुखशाली ।

बुध्दि कुठोनी आली, अंगात तुतारी घाली ।

कळते का ? इजा किति झाली, तुज होस कशाची आली l

बैलांचा   शाप   न   घेई ।

मग नर्क प्राप्त  निश्चयही ।

का बनसि असा अन्यायी ।

हा      कलंक    तव    कीर्तीला,   ढोसतो आरु बैलाला ।।२।।

हा शेतकर्यांचा देश, भाग्यानी तुज लाभावा ।

गोपाल-भूमि ज्या म्हणती, तुज जन्म तिथेची व्हावा ।

श्रीकृष्ण-रामसम झाले, महादेव - दत्त   ज्या   गावा ।

(अंतरा) बैलास   थोरवी   देती ।  

नंदी म्हणवुनिया   पुजिती ।

तुज का न कळे ? मूढमती ।

ज्यामुळे तु    जगल्या   गेला ! ढोसतो आरू बैलाला ! ! ।।३।।

हातचि ही फेक तुतारी, दाखवी धाक काठीनी ।

पुचकारी-पुकारी त्याला, दरडाव गोड शब्दांनी ।

कर काम आपुले काही, जाइ ना जरा उशिरानी ।

(अंतरा) बैलासी रग- रग बोले ।

मग तोच  धावुनि   चाले ।

अजवरि हे कामा  आले ।

तुकड्या म्हणे मारि कशाला ? - ढोसतो आरू बैलाला ! ।।४।।