(चाल: मनि धीर धरी शोक आवरी...)

उठ! जागा हो, का निजला रे, सखया? तव सुख सर्व हे वाया ।।धू०।|

ही झोप नव्हे, कर्मगुंगि तुज आली । मायेची झापड बसली ।

हा जन्म असा कर्म-झोपिच्या माजी । घालवुनी बनशी पाजी।

(अंतरा) तव॒ सुख मार्ग गोंधळले।

दु:खाच्या वाटे वळले ।

तुज जोवरि हे ना कळले ।

तोवरी तुझा जन्म व्यर्थ अवनी या। ही तोड भ्रमाची माया ।।१॥।

रे ! लावुनिया उपादान संकल्पी । पडला कर्माच्या श्रापी ।

विसरोनि खरे स्वरुप ब्रह्मपदाचे । का भीक मागसी वाचे ? ।

हा विषयांचा पगडा धरूनी माथा । वाचसी कर्मकुट-गाथा ।

(अंतरा) हे सुख नव्हे २ ! फाशी

बनशी मग अंती त्रासी।

येईल पुढेच फळासी।

रे शोध गड्या ! मोक्षसुखा मिळवाया । ही सोड उपाधी-छाया ।।२।

या झोपेचा प्रकाश कोठे आहे? हे साक्षी होउनि पाहे ।

तुज दिसती हे सर्व भास मायेचे । तू शोध मूळ हे त्याचे ।

ही कोण करी स्वप्न-सृष्टि भासाची ?म्हणति या अविद्या साची ।

सुख -दु:खाची जाणिव कवणा होते? तू पाहि विवेके त्याते ।

(अंतरा) हा सर्व खेळ जीवाचा ।

तू जीव नव्हे अधि त्याचा।

स्व-प्रकाश तव हा साचा ।

रे! सोडुनिया मूळ पूर्ण तत्त्वा या । का फिरसी बेडा व्हाया? ।।३।

जा पाहि अता महावाक्य वेदाचे। घेउनी अर्थ हे त्याचे ।

करि ध्यास सदा देहभान सोडोनी । मग. होशिल ब्रह्मज्ञानी ।

सत्‌-संगाचे मार्गी जागे झाले । ते सुख पूर्ण अनुभवले ।

(अंतरा) तव झोप सर्व अज्ञानी।

फसला विषयापासोनी ।

ही याद घेठ॒ अनुमानी ।

गुज सांगे तो तुकड्यादास जगा या । रे नाहि पुन्हा नर-काया ।।४।