(चालः अरे बोलाना ! अन्याय कशास्तव... )

अरे भूपतिनो ! भूमिदान यज्ञाला या साह्य देऊ मजुरांला ॥धृo॥

ज्या गावाने आम्हास मोठे केले ते गाव भिकारी झाले ।

राहण्यास नसे झोपडीहि तणसाची करुनहि कष्ट उपवासी ।

अंगास नसे वस्त्र पुरे घालाया फाटकी दिसतसे काया ।

( अंतरा ) शिक्षणास पैसा नाही ।

रडतात मुले निरुपायी ।

नच कोणि साह्य त्या देई ।

या गरिबांची दैना ती बघण्याला सरकारहि अपुरा पडला ॥१॥

धन सौख्य नव्हे जहर असे साठविले गरिबाशोषुनि मिळविले ।

अम्हि एक सुखी पण गाव भिकारी झाले हे सौख्य आमुचे कसले ?

जे दुसऱ्यांना सुखवुनि सुख उपभोगी ते खरे

भूपति - योगी ।

( अंतरा ) या करु आजहि तसले ।

भूमिदान देऊनि अपुले ।

जव समान सगळे झाले ।

तो दिवस खरा सत्य - युगाचा आला लागुया याच कार्याला ॥२॥

जो कष्ट करी तोचि भूमिचा वाली सगळ्यास्तव संधि हि आली ।

ही देवांनी तषिनी आज्ञा केली ना कळली म्हणूनि न फळली ।

आजहि करुंया सुधारणा ही असली धन - भूमि देऊनी अपुली ।

(अंतरा) ग्रामीण राज्य करण्याला ।

हा उपाय सुंदर ठरला ।

सुख देऊ मिळुनि सर्वाला ।

गावातील हे उद्योगी जगण्याला संकल्य करु या अपुला ॥३॥

अम्ही गावकरी मिळुनी एकमताने नांदु या सर्व समतेने ।

जाती ने अम्हा पंथ न दुसरा कोणी मानवता आणि इमानी ।

दुर्व्यसनाला थारा न मिळे कुठुनी नच जुगार अश्लिल गाणी ।

( अंतरा ) या करु मिळोनी सगळे ।

काढून मनातिल काळे ।

करू आपणची निर्वाळे ।

तुकड्या म्हणे या पुण्य गांव करण्याला संकल्प फळवू हा अपुला ॥४॥

गुरुकुज दि. ०६-०७- १९५३