स्मर हरिनाम मनि मनुजा! याविना न गति कवणासि मिळे ॥धू०।।

दुर्लभ हा नरदेह सुखास्तव, अवचित तुज दिधला देवे ।

नश्वर सुख घेता गमविशि मग, यमदंडा पाठीच फळे ।1२॥।

सार्थक घे करुनी नरदेही, वेळ पुन्हा ऐसी नाही ।

चाख गुरुबोधामृत हृदयी, सुख तुझे तुजलागि कळे ।।२॥।

तुकड्यादास म्हणे समजी गुज! वर्म कळुनी घे गुरू-वच्ने ।

वाग तसाची जगति गड्या ! मग, देव सखा होऊनि वळे ।।3॥